Patrzę na świat przez zamknięte oczy

Czasami wystarczy zamknąć oczy, aby przenieść się do innego świata, do wymarzonej krainy, dalekiej od rzeczywistości.  Lubię ten mój wyizolowany świat...

Pod moją po­wieką życie bez­tros­ko się toczy,
Wyizo­lowa­ny świat oglądam przez zam­knięte oczy.
Oczy zam­knięte, tyl­ko wte­dy widzieć zdołam
Świat mój bar­wny do które­go wołam:
„Ukołysz mą duszę, utul marze­nia
Bym wzniosła się w niebiosa roz­pie­szcze­nia”
Gdy oczy ot­wieram uderza w źre­nice,
Fik­cja obłud­na, prze­biegłe li­sice.
Czar­na smoła z te­lewi­zora wy­cieka,
Mgła dy­mu gryzące­go z ra­dia ucieka.
I du­si me ser­ce upor­czy­wie
Gnijąc na oczach ob­rzyd­li­wie.
Ktoś szep­cze mi do ucha cichut­ko,
Wle­wając w ser­ce ułudę wol­niut­ko.
„Jam twój przy­jaciel!”- po­wiada.
Słowem jak szer­mierz szpadą włada,
gdy do czy­nu dochodzi na ziemię pa­da.
A na tej ziemi kwiaty ko­loro­we,
nie pachnie żaden! Wszys­tkie plas­ti­kowe.
Skle­pienie nieba na wschodzie się od­kle­ja,
ktoś pew­nie za­raz łaty pop­rzyk­le­ja.
Pros­to z chmur na głowę deszcz spa­da,
Spływa z ludzi dob­roć i do ryn­szto­ku wpa­da.
Stoję, pa­rasol chro­ni mnie od ule­wy.
W kie­sze­ni mam ziar­no, pod no­gami ple­wy.
Liczę do trzech i po­wieki na klucz za­mykam,
Jak ma­gik z rzeczy­wis­tości zni­kam.
Na łące roz­siadam się le­niwie,
Chwy­tam w dłonie mo­tyle łap­czy­wie.
Włosy mi w trawę wras­tają
Z brzucha kon­wa­lie się wychy­lają.
Jes­tem trawą, mo­tylem i kwiatem,
So­bie sios­trą, oj­cem, matką, bra­tem.
Wszys­tko jest we mnie i we wszys­tkim ja,
Po­de mną cisza, na­de mną mu­zyka gra.
I tyl­ko cza­sem z cieka­wości uchylę drzwi
By zo­baczyć czy wasz świat jeszcze śpi.

(Happygirl „Wyizolowany świat”)